Η Oρειβατική Λέσχη Καλαμπάκας την Κυριακή 8/3/2013 πραγματοποίησε πεζοπορία στο κάστρο της Αγίας Παρασκευής. Η διαδρομή και ο στόχος έδωσαν πολιτιστική διάσταση στην εξόρμηση παράλληλα με την άσκηση και τον φυσιολατρικό χαρακτήρα της πεζοπορίας.
Η συμμετοχή των 23 ατόμων δημιούργησε μία δυναμική στην ομάδα ενώ η φύση της διαδρομής επέτρεψε την ηλικιακή διαφοροποίηση. Αφού απολαύσαμε στο σπίτι το πρωινό κυριακάτικο χουζούρεμα, ξεκινήσαμε από την πλατεία Δημουλά με προορισμό την παλιά γέφυρα της Σαρακίνας, πετρόχτιστη ιστορική κατασκευή που στέκει αγέρωχη στο πέρασμα του χρόνου και τα στοιχεία της φύσης. Γεφυρώνει τον ποταμό Πηνειό και είναι επίσης γνωστή σαν γέφυρα Σαλαμπριάς. Σύμφωνα με το Υπουργείο Πολιτισμού είναι κηρυγμένο διατηρητέο μνημείο και η αρχική κατασκευή της γέφυρας έγινε στον 18ο αι. ενώ στον 19ο αι. δέχθηκε τις περισσότερες επεμβάσεις. Άλλοι μελετητές στηριζόμενοι σε εντοιχισμένη επιγραφή που είναι ενσωματωμένη στην βάση της γέφυρας με χρονολογία 1541 υποστηρίζουν ότι κατασκευάστηκε από τον μητροπολίτη Λαρίσης Βησσαρίωνα. Το σίγουρο είναι πως η γέφυρα αποτελεί σημαντικό μνημείο όχι μόνο για την Σαρακίνα αλλά και για ολόκληρη την περιοχή της Καλαμπάκας και των Τρικάλων. Η Σαλαμβριά, φουσκωμένη από τις τελευταίες βροχές κυλούσε τα νερά της μέσα από τα ψηλά τόξα της γέφυρας. Με μεγάλη μας θλίψη όμως διασχίσαμε ένα κατάστρωμα τσιμεντένιο και αντικρίσαμε πλακοστρώσεις με πέτρα Καρύστου, σύγχρονες επεμβάσεις που καταπόνησαν σημαντικά το μνημείο.
Έπρεπε να αφήσει και η σύγχρονη κοινωνία τα σημάδια του πολιτισμού της στο μνημείο. Η πορεία της διαδρομής μας οδήγησε φυσιολογικά από το ανθρώπινο μνημείο στο μνημείο της φύσης, στον καταρράκτη της Αγίας Παρασκευής ή της Κόντινας. Για να φτάσουμε εκεί επιλέξαμε την ανάβαση παράλληλα με το ρέμα.
Ανεβαίνοντας, το κελάρυσμα του νερού χάθηκε μαζί με τα πλατάνια. Έκθαμβοι γίναμε μάρτυρες της αέναης πάλης δύο στοιχείων της φύσης, του βράχου και του νερού, του νερού και του βράχου. Ο βράχος ξεγυμνωμένος από τα φτιασίδια του χώματος πάσχιζε να συγκρατήσει την ορμή του αλαφιασμένου νερού. Άλλοτε τα κατάφερνε και με κόπο ημέρωνε τον υδάτινο όγκο με τίμημα την χαρακωμένη πλάτη του. Άλλοτε πάλι το νερό, ανυπόμονο και θυμωμένο από την αργοπορία να κάνει τον κύκλο του (ποτάμι, θάλασσα, υδρατμός, σύννεφο, βροχή, ποτάμι) ξεθάρρευε σιγά-σιγά και ξεχύνονταν ασυγκράτητο στην κατηφορική ράχη αφήνοντας βαθιά σημάδια λες και πάσχιζε να φτάσει στα σωθικά του βράχου. Πόση μαγεία και πόση σοφία της φύσης ! Η ομάδα πλαισιωμένη από την σωφροσύνη της συντονίστριας και την εμπειρία των ανθρώπων του βουνού, ανοίγοντας το μονοπάτι από τα κλαδιά που το έκλειναν, μας επέτρεψαν ένα ασφαλές πέρασμα για να φτάσουμε μέσα από μία μικτή διαδρομή στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Η στάση επιβάλλονταν για να πάρουμε μία ανάσα και να πιούμε δυο γουλιές νερό. Μεγάλη ευκαιρία για τους χορτοσυλλέκτες της ομάδας που δεν την άφησαν να πάει χαμένη. Μπροστά μας υψώνονταν ο καταρράκτης της Κόντινας. Ο πειρασμός μεγάλος.
Αποφασίστηκε να μην παρεκκλίνουμε από το στόχο και να τον επισκεφθούμε στην επιστροφή αν το επέτρεπαν οι συνθήκες και ο χρόνος. Η ανάβαση πλέον ομαλοποιήθηκε και η βατότητα του αγροτικού δρόμου μας οδηγούσε αβίαστα στον προορισμό σε βαθμό που χάθηκε ο ρυθμός. Βήμα το βήμα, δρασκελιά τη δρασκελιά κερδίζαμε υψόμετρο και δεξιά μας ο μεγαλοπρεπής Πηνειός (Σαλαμβριά) μας φανέρωσε την είσοδό του στον απλόχερο θεσσαλικό κάμπο. Στα σημάδια με τις πέτρες αφήσαμε την ανεμελιά της περπατησιάς. Ζαλικωθήκαμε την υπομονή και την επιμονή και διπλώσαμε στο μονοπάτι του δάσους σε φάλαγγα κατ' άτομο. Η κεφαλή της ομάδας, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση άνοιγε το δρόμο από τα χαμόκλαδα. Ξαφνικά οι κραυγές χαράς των πρώτων διαμήνυσαν στους τελευταίους για την επίτευξη του στόχου. Το κάστρο εμφανίστηκε μπροστά μας σαν ένας πελώριος λιθοσωρός χωρίς νόημα και σχήμα. Μία μικρή απογοήτευση μας κυριάρχησε. Αυτό είναι λοιπόν ; Παρατηρώντας όμως προσεκτικά αρχίσαμε να διακρίνουμε μία στιβαρή τοιχοποιία. Πελώριοι όγκοι από λαξευμένες ασβεστολιθικές πέτρες, άλλες σε σχήμα κύβου και άλλες πολυγωνικές, όλες ταιριαστά και αρμονικά συνδεδεμένες, χωρίς ίχνος κονιάματος, μαρτυρούν μία ισχυρή και καλοδουλεμένη κατασκευή. Το μέγεθός της όπως το βλέπουμε σήμερα δείχνει ότι πρόκειται μάλλον για οχυρό πύργο καθώς δεν μπορεί να φιλοξενήσει παρά μόνο μία ομάδα φρουράς. Οι μελετητές που επισκέφτηκαν τον πύργο, μεταξύ αυτών και το 1ο Γυμνάσιο Καλαμπάκας το 2002 τον χρονολογούν μετά το 350 π.Χ..
Την εποχή δηλαδή που οι Μακεδόνες βασιλείς Φίλιππος ο Β΄ και ο γιος του Μέγας Αλέξανδρος επεκτείνονται στην Νότια Ελλάδα. Ο πύργος είναι κατεστραμμένος σε μεγάλο βαθμό. Προφανώς κάποιοι προσπάθησαν να τον ξεθεμελιώσουν για το καλό του τόπου. Είναι φανερό ότι τον πύργο, ο χρόνος τον σεβάστηκε, ο άνθρωπος όμως όχι. Παρόλα αυτά αναζητήσαμε την αιτία της ύπαρξης του πύργου. Η κατασκευή μαρτυρεί μία κοινωνία που είχε την δύναμη και τα απαραίτητα κονδύλια για να τον κτίσει. Η θέση προσφέρει μεγάλη θέαση και χρησιμοποιήθηκε χωρίς αμφιβολία για παρατηρητήριο και άμυνα. Απέναντι ορθώνονταν τα επιβλητικά Μετέωρα. Το βλέμμα μας έφτασε μέχρι το Κακοπλεύρι, την Πυραμίδα στο Μαυρέλι και το φρούριο στα Τρίκαλα. Τα σημεία αυτά (οι φρυκτωρίες) μπορούσαν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους με το σύστημα των αναμμένων πυρσών ή της ανταύγειας του φωτός στις ασπίδες και να μεταδίδουν μηνύματα. Ο πύργος ενδέχεται να συνδέεται με το αρχαίο Αιγίνιο και την προστασία του ενώ δεν θα ήταν παράτολμο να υποθέσουμε πως έλεγχε και την διάβαση του Πηνειού έχοντας σχέση με την γέφυρα της Σαρακίνας. Σίγουρα οι μελλοντικές αρχαιολογικές έρευνες θα βοηθήσουν στην κατανόηση και θα εμπλουτίσουν τις γνώσεις. Η επιστροφή πλέον διαγράφονταν εύκολη. Κατηφορίζοντας φτάσαμε δίπλα από τον καταρράκτη. Οι συνθήκες μας επέτρεπαν να τον επισκεφθούμε. Αυτό που πριν μας φάνταζε μεγαλειώδες το ανακαλύψαμε μαγευτικό. Το νερό με την αστείρευτη ορμή του και την ακατάπαυστη ροή του, σχίζοντας το βράχο αλύπητα με το πέρασμα του χρόνου, ξεχύνονταν με πάταγο στα πλευρά του σμιλεύοντας το τραχύ πέτρωμα στο πέρασμα. Να που με λίγη προσοχή και φροντίδα το πολιτιστικό προϊόν και το φυσικό περιβάλλον της ευρύτερης περιοχής της Καλαμπάκας διαφοροποιείται και αποκτά ποικιλόμορφο και διαχρονικό ενδιαφέρον. Η στάση για αναψυκτικό και μπύρα στο καφενείο της Φωτεινής στην Σαρακίνα επιβάλλονταν. Η Άνοιξη εξάλλου ήταν εδώ. Η εξόρμηση κρίθηκε επιτυχημένη. Συμφωνήσαμε όλοι πως ο τόπος μας περιμένει τους κατάλληλους να τον αξιοποιήσουν χωρίς να τον βλάψουν.
