Την Κυριακή των Βαΐων, η Ο.Λ.Κ. πραγματοποίησε την πεζοπορία στο χώρο των Μετεώρων που αποτελεί πλέον θεσμό μετά από τις τόσες επιτυχημένες ετήσιες διοργανώσεις. Στόχος ήταν να βαδίσουμε στα χνάρια των προγόνων προς τιμή τους και να διασχίσουμε τα μονοπάτια που χρησιμοποιούσαν για την επικοινωνία στην περιοχή των βράχων.
Στην πλατεία στο Καστράκι συγκεντρωθήκαμε 31 συνοδοιπόροι, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο νέοι, όλοι λάτρεις της φύσης και της υγιούς άσκησης. Τους πρωτάρηδες και τους αρχάριους συμπαραστέκονταν έμπειρα μέλη της Ο.Λ.Κ., γνώστες της περιοχής, με ενδιαφέρον διαχρονικό και ποικιλότροπο για τον τόπο και την φύση.
Με το σύνθημα, η ομάδα φρέσκια και ορεξάτη, ξεκίνησε την πορεία. Το σοκάκι μας έβγαλε γρήγορα στην πλάτη του χωριού και στη βρύση της Νεράιδας. Διασχίσαμε το ρέμα λες και συμμερίζονταν την αγωνία μας μην τυχόν και αργοπορήσουμε στη συνάντηση με το φυσικό κάλος. Το πέρασμα από το οικιστικό περιβάλλον του Καστρακιού στο φυσικό περιβάλλον των Μετεώρων πραγματοποιήθηκε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, χωρίς μεταβατικό στάδιο. Αυτή η γρήγορη εναλλαγή των τοπίων και των παραστάσεων επηρέασε άμεσα την ψυχολογία της ομάδας. Το κελάηδισμα του κότσυφα, επιβάλλοντας σιωπητήριο στην πολύβουη και βροντόφωνη οχλαγωγία, μας προσκάλεσε στην μυσταγωγία του επιβλητικού τοπίου. Δρασκελίζοντας και ματα-δρασκελίζοντας το φτωχό σε νερό ρέμα πήραμε την ανηφόρα. Μία πρώτη στάση επιβάλλονταν για τις ανάγκες της τοπογραφίας – βράχος του Αγίου Πνεύματος, Λιανομόδια, Κουμαριές, Σουρλωτή. Υψώνοντας το βλέμμα για να αντικρίσουμε το βράχο του Αγίου Πνεύματος, το πολιτιστικό βάπτισμα υπήρξε μεγαλειώδες. Στην μέση της παρειάς φωλιάζει η σκήτη του Χρυσοστόμου ενώ στον ξεμοναχιασμένο βράχο στην άκρη στο λιβάδι η λαξευμένη εσοχή μαρτυρούσε την ύπαρξη κάποιας αναπαράστασης.
Ανεβαίνοντας την σχετικά ομαλή πλαγιά, το σκληρό έδαφος στα πόδια μας αντικαταστάθηκε από χαλαρά χαλίκια. Φτάσαμε στη χούνη. Τότε γίναμε μάρτυρες ενός σπάνιου γεωλογικού φαινομένου. Μεγάλο μέρος της παρειάς ή του καθρέφτη του βράχου του Αγίου Πνεύματος, είχε καταρρεύσει από τον σεισμό του 1953 επιβεβαιώνοντας το γεγονός πως η διάβρωση των βράχων και η διαμόρφωση του τοπίου των Μετεώρων είναι διαρκής και συντελείται σε μεγάλη κλίμακα ακόμη και στις μέρες μας. Τα διάσπαρτα βράχια στην περιοχή (Σπασμένα), σαν συνέπεια της κατακρήμνισης, επιβεβαίωναν τις μαρτυρίες των κατοίκων. Έκλεισε έτσι ένα σημαντικό πέρασμα των Καστρακινών που δυσκόλεψε την επικοινωνία ενώ ταυτόχρονα καταστράφηκε η πρόσβαση στο μοναστήρι του βράχου. Επί πλέον έπαψε να φυσάει το δροσερό αεράκι που κατέβαινε από τη χούνη στο χωριό τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια.
Περνώντας τον αυχένα, αφήσαμε πίσω το Καστράκι και ριχτήκαμε στην βόρεια πλαγιά. Γαβριά και βελανιδιές συνέθεταν αρμονικά τοπία εκμεταλλευόμενα πότε την υγρασία του εδάφους, πότε το πλούσιο φυτόχωμα και πότε το βραχώδες υπόστρωμα. Οι ερειπωμένες ξυλοκατασκευές, σκελετωμένα κουφάρια του παρελθόντος, σφηνωμένα στις σπηλαιώσεις στον "Ογλά στις φυλακές", μας θύμισαν την έντονη παρουσία της μοναστικής κοινότητας. Σε έναν από τους βράχους των Λιανομοδιών τολμηροί αναρριχητές συναγωνίζονταν το κούρνιασμα των πουλιών στα βράχια. Συνεχίσαμε να βαδίζουμε στα χνάρια του παλιού μονοπατιού και διασχίσαμε τα "Καυκάκια". Κεραμίδες και όστρακα σε διάφορα σημεία μαρτυρούσαν την κατοίκηση του ερημωμένου πλέον χώρου. Το μονοπάτι μας έριξε μέσα στο ρέμα των "Παλιοκρανιών". Το ακολουθήσαμε ανηφορίζοντας, απολαμβάνοντας την δροσιά του χώρου και την σκιά των δέντρων. Ωστόσο, πλαστικά, χαρτιά και μέταλλα πεταμένα από τον παρακείμενο ασφαλτοστρωμένο δρόμο μας υπενθύμισαν πως ο σύγχρονος πολιτισμός δεν είναι μακρυά. Συνεχίσαμε να τραβούμε την ανηφόρα και τα αλλεπάλληλα τσακίσματα του μονοπατιού έκαναν ευκολότερη την ανάβαση της πλαγιάς «στις καστανιές». Στάση για ολιγόλεπτη ξεκούραση στο σταυροδρόμι και απόφαση για την συνέχεια της πορείας. Οι λύσεις που προβάλλονταν οδηγούσαν στην παλιά πόλη της Καλαμπάκας από διαφορετικές διαδρομές, απόδειξη πως ο χώρος αυτός παρουσίαζε έντονη κινητικότητα στο πρόσφατο παρελθόν. Οι λιγότερο νέοι της ομάδας κρατούσαν ακόμη ζωντανές τις αναμνήσεις της χρήσης του χώρου και μας κατέθεσαν τις μαρτυρίες τους, λιθαράκι πολύτιμο στην συλλογική μνήμη του πολιτισμού μας. Αποφασίστηκε να ακολουθήσουμε την περιμετρική διαδρομή. Στο ψηλότερο σημείο της, απέναντι από το βράχο η πόλη της Καλαμπάκας απλώνονταν κατακόκκινη στα πόδια μας. Κατηφορίζοντας, διαβήκαμε το μονοπάτι της Αγίας Τριάδας και φτάσαμε στο Σωποτό σιγοψιθυρίζοντας τα Πασχαλιάτικα.
Περπατώντας στα ριζά του βράχου του Αλλύσου, στα όρια της Καλαμπάκας φτάσαμε στην Παλιόστρατα. Το παλιό μονοπάτι επικοινωνίας της Καλαμπάκας με το Καστράκι ή του Καστρακιού με την Καλαμπάκα. Συνεχίζοντας η πρόκληση εμφανίστηκε μπροστά μας. Ήμασταν πλέον στην Αγλύστρα. Η χούνη ανάμεσα στην Αϊά και τον Πάντοβα φάνταζε δύσκολη. Η οργάνωση της διαδρομής και η γνώση του χώρου, αποτελούν απαράβατους κανόνες μίας υπεύθυνης προγραμματισμένης πεζοπορίας. Σχηματίστηκε ανθρώπινη αλυσίδα από τα έμπειρα μέλη της Ο.Λ.Κ., διατρανώνοντας το πνεύμα συλλογικότητας που διακατέχει την ομάδα και επιτρέποντας σε όλους ένα ασφαλές πέρασμα στη χούνη. Στον αυχένα, ο Άγιος Νικόλαος ο Μπάντοβας με το βλέμμα στραμμένο ταυτόχρονα στην Καλαμπάκα και το Καστράκι. Με τον αέρα της ευχαρίστησης ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας κατηφορίσαμε για τις σκήτες του αγίου Αντωνίου και Γρηγορίου. Ευκαιρία να μάθουμε να σφυρίζουμε με το καυκί από τα βελανίδια. Το παλιό Καστράκι μας περίμενε ανυπόμονα. Είχαν κιόλας περάσει τεσσερισήμισι ώρες από το ξεκίνημα. Φυσικά οι δυνάμεις μας έπρεπε να ανανεωθούν. Μία πρώτη ευκαιρία μας δόθηκε σε ταβέρνα στην πλατεία του Καστρακιού. Εδώ όπου συναντήσαμε και τη σχολή βοηθών εκπαιδευτών της Ε.Ο.Ο.Α., οι οποίοι πραγματοποίησαν την εκπαίδευσή τους στα Μετέωρα.
Γνωστός ο τόπος μας για τις δυνατότητες που προσφέρει στους φυσιολάτρες όλων των μορφών.
Για την ΟΛΚ, Γ.Μ.
