Σκεφτείτε ένα βουνό, στο κυριότερο ορεινό θέρετρο του νομού μας. Με οργανωμένο δίκτυο μονοπατιών που συνδυάζουν την αναψυχή με τον αθλητισμό, την ιστορία, τον πολιτισμό. Πόλος έλξης για τον εναλλακτικό τουρισμό, παράγοντας ανάπτυξης στους άγονους καιρούς μας.
Δεν αποτελεί καινοτομία αλλά παράδοση για τον ορεινό τουρισμό όχι μόνο της αναπτυγμένης κεντρικής Ευρώπης αλλά για όλες τις Βαλκανικές χώρες, με εξαίρεση την δική μας. Η Βουλγαρία για παράδειγμα, μια χώρα κατά το πλείστον πεδινή, έχει αναδείξει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τις δυο βασικές οροσειρές της, Ρίλα και Πιρίν. Χιονοδρομικά κέντρα που φιλοξενούν διεθνείς αγώνες συνυπάρχουν με ευρύτατα δίκτυα μονοπατιών, διαδρομών ποδηλάτου βουνού, αναρριχητικά πεδία και ορεινά καταφύγια.
Εμείς, αφού για δεκαετίες πουλήσαμε το μοντέλο «ήλιος και θάλασσα» καταστρέφοντας κάθε τι το αυθεντικό, στραφήκαμε στον ορεινό τουρισμό με τις ίδιες διαθέσεις. Στις ομορφότερες τοποθεσίες χτίσαμε πέτρινα μαυσωλεία με όλες τις ανέσεις για να κρατάμε τους ανθρώπους έγκλειστους, απομονωμένους από το εξαίσιο περιβάλλον. Τους δώσαμε μόνο τη δυνατότητα να μπορούν να το θαυμάζουν πίσω από τις τζαμαρίες, δίπλα στην ζεστασιά του τζακιού. Χωρίς κανένα σχέδιο και προοπτική, δίπλα στα ενοικιαζόμενα δωμάτια ξεφύτρωσαν ξενώνες και ξενοδοχεία χρηματοδοτούμενα κατά βάση από ευρωπαϊκά προγράμματα. Αφού δούλεψαν μερικά χρόνια με ντόπιους επισκέπτες του Σαββατοκύριακου και των αργιών, τώρα που το οικονομικό μοντέλο κατέρρευσε, άδειες απέμειναν οι κάμαρες και σβήσανε τα τζάκια. Βασιζόμενοι λοιπόν στον (γενναιόδωρο) Αθηναίο και στην ανάγκη εκτόνωσής του, περιφρονήσαμε τον φυσιολάτρη που θα μπορούσε μόνιμα να στηρίξει τον ορεινό τουρισμό.
Η Ελάτη αποτελεί την πόρτα εισόδου σε έναν από τους μαγευτικότερους ορεινούς προορισμούς όλης της Ευρώπης. Υπό την σκέπη του Κόζιακα, του μοναδικά υπέροχου, αλλά τόσο ξεκομμένη από αυτόν. Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα έσβησε μια παράδοση αιώνων που ήθελε το βουνό στο κέντρο της ζωής των κατοίκων της περιοχής. Μια παράδοση που ξεκινά από την αρχαιότητα (Κερκέτιον, το βουνό όπου ο Ασκληπιός μάζευε βότανα για να εξασκήσει την ιατρική) μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια που η βίαιη αστικοποίηση ερήμωσε τον τόπο. Απέμειναν οι συνταξιούχοι του Αυγούστου να αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια παρέα με τα εγγονάκια τους.
Την τελευταία εικοσαετία η άσφαλτος προχώρησε πέρα από το Νεραϊδοχώρι συνδέοντας την Ελάτη με τα χωριά του Ασπροποτάμου, γεγονός που έδωσε στην περιοχή πανελλήνια προβολή και αίγλη μοναδική. Τι ευκαιρία για έργα ουσίας που θα ζωντάνευαν τον τόπο αναδεικνύοντας μαζί και την φυσιογνωμία του. Δεν χρειάζονται πολλά χρήματα για να ανοίξουν τα παλιά μονοπάτια που οδηγούν στις κορυφές και τα κομβικά σημεία του Κόζιακα, να σημανθούν και να χαρτογραφηθούν. Παράλληλα, κιόσκια, παγκάκια και μικρά ορεινά καταφύγια (πρόχειρες ξύλινες κατασκευές) που υποστηρίζουν τον πεζοπόρο και τον ορειβάτη συμπληρώνουν το έργο και στηρίζουν την τοπική κοινωνία αφού απαιτούν τακτική συντήρηση. Όλα αυτά μπορούν να προβληθούν με τη βοήθεια των ΜΜΕ και το διαδίκτυο σε ένα ευρύτατο κοινό που θα στηρίξει το έργο επισκεπτόμενο την περιοχή σε μόνιμη βάση. Η γνώση υπάρχει, η διάθεση και οι ιδέες περισσεύουν όπως γνωρίζουμε καλά από τις τόσες φορές που περπατήσαμε στο βουνό.
Αφορμή για όλα τα παραπάνω έδωσε η πορεία της περασμένης Κυριακής που είχε αφετηρία την Ελάτη και προορισμό ένα σπηλαιοβάραθρο, την «Τρύπα του Βολιώτη». Είχαμε έτσι την ευκαιρία να βαδίσουμε στην ανατολική πλευρά του βουνού, σε ένα τοπίο που μέσα σε λίγα λεπτά μεταμορφώνονταν από λαμπρό ανοιξιάτικο σε σκοτεινό χειμώνα. Μέχρι που η μπόρα μας ανάγκασε να επιστρέψουμε εσπευσμένα χωρίς να ολοκληρώσουμε την πορεία μας. Αυτό βέβαια δεν είναι λόγος αποτροπής αλλά αιτία σύντομης επιστροφής σε μια από τις πιο αγαπημένες μας περιοχές.
