Της Δημοσιογράφου Ελένης Σκαρλάτου
Κάποτε ήταν έτσι απλά, όμορφα, γλυκά, φιλόξενα. Κάποτε η πιο γλυκιά πατρίδα που λέγεται Καλαμπάκα, είχε μικρά κτί-ρια, καθαρές καρδιές και ξάστερο ουρανό. ...

Μπορεί η φωτογραφία να είναι ασπρόμαυρη είναι όμως ολόκληρη μια γλυκιά ανάμνηση, ζωντανή, ολοκάθαρη, χωρίς Ι.Χ., χωρίς καυσαέριο, χωρίς τα κτίρια των συμφερόντων που κατέστρεψαν όχι μόνο τη σημερινή πόλη αλλά έθαψαν στα σωθικά τους, τους Βυζαντινούς Σταγούς και το αρχαίο Αιγίνειο.
Το φορτηγό στη μέση μάλλον στόλιζε την απλή πανέμορφη πλατεία. Τα άτομα της φωτογραφίας μου είναι άγνωστα εκτός από τον εύσωμο κύριο με το κοστούμι, που είναι ο αείμνηστος Βασίλειος Ηλ. Σκαρλάτος πεθερός μου, σταθμάρχης του ΚΤΕΛ τότε, ένας γνήσιος Καλαμπακιώτης, μια μορφή με ιδιαίτερη και ισχυρή προσωπικότητα, πολύ αγαπητός στην περιοχή και όχι μόνο.

(Η πινακίδα του ΚΤΕΛ διακρίνεται στο βάθος, που βρίσκονταν τα κτίρια Φίκα.)
Ήταν μάλλον άνοιξη.
Στην ολοπράσινη απλή μα όμορφη πλατεία με τα απλά τραπεζοκαθίσματα τίποτα δεν προμήνυε το κακό που θα ερχόταν.
Οι ήρωές μας πιο γνήσιοι.
Κάποιοι δικοί μας από τους ανθρώπους της φωτογραφίας που ίσως έχουν φύγει για το μεγάλο ταξίδι σίγουρα θα προβληματίζονται και θα μελαγχολούν για τούτη την αλλαγή από τη μακρινή και μη προσβάσιμη γειτονιά των Αγγέλων.
Το βλέμμα του τσαγκάρη (αριστερά) ίσως τώρα, αν ζει, να είναι πιο μελαγχολικό.
ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΑΝΟΙΞΗ