Καλαμπάκα: Το Εκκλησάκι στην Κορατσίτσα
Όπως κάθε χρόνο, δεκαετίες τώρα, έτσι και χθες 12 Ιουνίου, παραμονή της Αναλήψεως, πολλοί, κυρίως παλαιοί Καλαμπακιώτες και όχι μόνο, πήραν το δρόμο για την «Ανάληψη» όπως χαρακτηριστικά ονομάζουν την περιοχή της Κορατσίτσας κάτω από την Ι. Μονή του Αγίου Στεφάνου, όπου βρίσκεται το εκκλησάκι της Αναλήψεως του Χριστού, για τον Εσπερινό.
Μαζί τους κι'εγώ, όπως εξ' άλλου κάνω κάθε χρόνο και ιδιαίτερα από τότε (πριν δυο χρόνια) που κάνοντας ρεπορτάζ για τον κίνδυνο που διατρέχει το εκκλησάκι να καταρρεύσει, ο σύζυγός μου, στην προσπάθειά του να το φωτογραφίσει, έπεσε σε γκρεμό βάθους πολλών μέτρων. Όταν δε οι άνδρες της Π.Υ. τον εντόπισαν και τον ανέσυραν, διαπιστώθηκε ότι δεν είχε πάθει κάτι σοβαρό, εκτός από μικρές εκδορές.
Τυχαίο;
Όταν φτάσαμε, με λύπη διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε ιερέας στον χώρο για τον Εσπερινό, παρά το γεγονός ότι την προηγούμενη ημέρα που επισκέφτηκα την περιοχή για δημοσιογραφικούς λόγους (κατάσταση δρόμου κλπ), συνάντησα έναν επίτροπο που καθάριζε και ετοίμαζε την εκκλησία για την επόμενη μέρα και με διαβεβαίωσε ότι αν δε βρέχει, ο Εσπερινός θα γίνει κανονικά.
Τελικά ο Εσπερινός, αν και δεν έβρεχε, δεν πραγματοποιήθηκε προς μεγάλη απογοήτευση όλων μας και ιδιαίτερα μιας παλαιάς Καλαμπακιώτισας, της Κίτσας της Ελευθερίου που ζει στην Αμερική και θέλησε να προσκυνήσει στην «Ανάληψη».
Βρέθηκαν όμως 50 περίπου πιστοί που δεν φοβήθηκαν την κατάρρευση, μπήκαν στο εσωτερικό του ναού και με αναμμένες λαμπάδες έψαλαν το Χριστός Ανέστη, ευχήθηκαν δε την επόμενη χρονιά να έχει προχωρήσει η διαδικασία για την ανακαίνιση του της δικιάς μας εκκλησιάς.
Η γράφουσα έχει κάνει τον αγώνα της και έχει πάρει μέχρι τώρα πολλές υποσχέσεις.
Πιστεύω, ή έστω ελπίζω, να μην διαψεύσει η κατάρρευση τις υποσχέσεις.
Ελένη Σκαρλάτου
(Ακολουθεί το ρεπορτάζ της Εφημερίδας "Αντίλογος" της 10ης Μαΐου 2010)
Το εκκλησάκι της αναλήψεως του Χριστού στην Κορατσίτσα Εκπέμπει ΣΟΣ θα καταρρεύσει.
13 Μαΐου της Αναλήψεως του Χριστού γιορτάζει το εξωκλήσι μας στην Κορατσίτσα, περιοχή του τόπου μας λίγα μέτρα ανατολικά της πόλης μας.
Βυθίζοντας το στοχασμό μας μέσα στον πλούτο της Ιστορίας των Μοναστηριών μας ανακαλύπτουμε « Θεία Δυνάμει» όλο και πλουσιότερα κοιτάσματα ενός αδαπάνητου και ανεξάντλητου θησαυρού. Ο θησαυρός αυτός που άλλοτε αναδύεται κι άλλοτε παραμένει κρυμμένος κάτω από τις ιερές Μονές του τόπου μας αλλά και στα βαθιά ίχνη του Αρχαίου Αιγινίου και των Βυζαντινών Σταγών προσφέρεται προκειμένου ν' ανανεωθεί η ψυχή μας και ο καρπός της πίστης μας που είναι τώρα και το θεμέλιο της ζωής, αφού, αφού ο συνδετικός δεσμός συγκρατεί την κοινωνία, εδραιώνει την εμπιστοσύνη και συντελεί στην αμοιβαιότητα συναισθηματικών καταστάσεων.
Ανάληψη του Χριστού εξωκλήσι του τόπου μας λίγο έξω από την πόλη μας(ανατολικά) και κοντά στην μοναδική σε ομορφιά Κορατσίτσα με τα νερά το μικρό καταρράκτη αιωνόβια δέντρα και το παλιό γκαλντερίμι. Από το μέρος αυτό και το παλιό μονοπάτι πηγαινοέρχονταν οι Καλαμπακιώτες στ αμπέλια τους και στα ζώα του στο Μεράι.
Συμπεραίνουμε λοιπόν απ' τη σύντομη ιστορική αναδρομή πως ό,τι γίνεται με αγάπη, κόπο και πόνο. Μένει εις τους αιώνες.
Έτσι άντεξε ο μοναδικός αυτός τόπος και το δικό μας εξωκλήσι σε πείσμα των καιρών. Τις δυσκολίες και επέζησε στο διάβα του χρόνου.
Επιπρόσθετα ενώνει ο τόπος το παρόν με το παρελθόν και το μέλλον, το έγχρονο με το άχρονο τον άνθρωπο με το Θεό, τη ζωή με την ιστορία και την αιωνιότητα.
Ελάτε μ' αυτό το ρεπορτάζ να γυρίσουμε όλοι πολίτες και Αρχές λίγα ή πολλά χρόνια πίσω να ξανανιώσουμε τα συναισθήματα που κυρίευαν τότε στο άκουσμα της καμπάνας του Εσπερινού της Αγια-Ανάληψης (έτσι το έλεγαν τότε το εκκλησάκι αυτό οι Καλαμπακιώτες γι αυτό το αναφέρω έτσι και στο ρεπορτάζ) κάποιες άλλες μαγευτικές Άνοιξες εκεί στην Ανατολική περιοχή της πόλης μας όπου η μαγεία και η αρμονία της φύσης ξεσήκωνε όχι μόνο τον άνθρωπο αλλά και το ζωικό βασίλειο.
Απίστευτο αλλά αληθινό ο κούκος άρχιζε να λαλεί απαλά, ήρεμα διαπερνώντας η φωνή του τη ρεματιά της Κορατσίτσας για να φτάσει στις αηδονοφωλιές της Αγια-Ανάληψης και του Αγίου Στεφάνου κι έσκαγε απέναντι στις ραχούλες και στου Δράκου τη φωλιά και μετά γύριζε σαν αντίλαλος στα ίδια μέρη και ξαπόσταιναν έτσι οι άνθρωποι. Και σαν ξαπόσταιναν έπαιρναν τα μονοπάτια για τα ξωκλήσια του τόπου, να προσευχηθούν και να πάρουν δύναμη για το αύριο.
Εκείνοι οι άνθρωποι έφυγαν, τα μονοπάτια χορτάριασαν η έγιναν ας πούμε σύγχρονοι δρόμοι. Τι σημαίνει όμως αυτό; Είναι σαν να μην υπάρχουν αφού η ιστορία ορφάνεψε και η
παράδοση χάθηκε.
Κάποια από τα εξωκλήσια μας παλεύουν να «ζήσουν» σε πείσμα των καιρών γιατί τα χρόνια πέρασαν και τώρα πρέπει πάλι η ανθρώπινη παρέμβαση να τους δώσει ζωή έστω κι αν το σήμαντρό τους δε χτυπά και τα μονοπάτια που οδηγούσαν εκεί ξεχάστηκαν, αφού και οι κάτοικοι μπερδεύτηκαν και δεν γνωρίζουν τα σημεία αναφοράς των παλαιών Καλαμπακιωτών αλλά και τα Άγια μέρη τούτης της μοναδικής περιοχής όπως είναι και αυτή που αναφέρετε το ρεπορτάζ και η Αγια –Ανάληψη που φημίζεται για τα θαύματα που γνώριζαν οι παλαιοί Καλαμπακιώτες αλλά δεν γνωρίζουν οι σύγχρονες γενιές.
Ας πάρουμε όμως να ξετυλίξουμε το κουβάρι της απόμακρης παράδοσης και ιστορίας για τούτο το μοναδικό σημείο του πλανήτη. Για τούτο το σημείο και τούτο το εκκλησάκι που για να κτιστεί εκείνη την εποχή χέρια δικών μας ανθρώπων μάτωσαν και κρατήθηκε όρθια η κληρονομιά μας αυτή ως σήμερα σε πείσμα των καιρών'
Εδώ λοιπόν σε τούτο το σημείο που έχει εγκαταλειφτεί στη μοίρα του από χρόνια συναντούσε η πίστη όχι μόνο την παράδοση εδώ διασταυρώνονταν και το σταυροδρόμι του αποχωρισμού. Σ' αυτό το εξωκλήσι έκανε όνειρα η παράδοση. Σ' αυτό προσεύχονταν η γυναίκα εκείνης της εποχής για τον ξενιτεμένο σύζυγο Σ'αυτό η Φωνή της μάνας που γύριζε κατάκοπη από το χωράφι καλούσε τον ξενιτεμένο γιό της που είχε χρόνια να μάθει νέα του και έκανε τους βράχους να αντιβοούν.
Εκεί ακουμπούσε η νέα της πλεξούδες της και ένα αγριοτριαντάφυλλο για να της φέρει η Παναγιά το ταίρι της. Εκεί και το δάκρυ της κρυφά ερωτευμένης Καλαμπακιώτισσας έσταζε και προσπαθούσε να το κρύψει με το μαντίλι της. Εκεί που ένα φευγαλέο κρυφό φιλί ήταν αρκετό για ένα ζευγάρι εκείνης της άλλης εποχής. Εκεί που οι νεράιδες άπλωναν τα λευκά τους και μάγευαν με τα τραγούδια τους. Εκεί που τα'αγιοκέρι έκαιγε μαζί με όποια ευχή για τον άλλον κόσμο.
Τι να πει κανείς για κείνη την άλλη ζωή ,την αγνή, την όμορφη. τη φευγάτη. Τι να πει;
Στις 13 Μαΐου είναι της Αναλήψεως του Χριστού. Γιορτάζει το εξωκλήσι μας. Σήμαντρο δεν έχει, τα «πόδια» του τρέμουν ,οι τοίχοι του χάσκουν ,η υγρασία και με ήλιο ακόμα σε κάνει να ριγείς. Αν είσαι Χριστιανός δακρύζεις, πονάς, υποφέρεις, σκέπτεσαι, αναπολείς, και τα βάζεις πρώτα με την αδιαφορία που ρίζωσε σ' αυτόν τον τόπο και μετά με όλους και με όλα γιατί όχι και με μένα που κάνω το ρεπορτάζ και.......
Κρυμμένα λοιπόν και απομονωμένα τέτοια σημεία του τόπου μας ζουν, προσπαθούν να ζουν.
Σ' αυτό το σημείο στην Αγια-Ανάληψη και στη γνωστή μα άγνωστη σήμερα Κορατσίτσα, συμβαδίζει το όμορφο και το τέλειο με την αδιαφορία και τη μιζέρια.
Το χθες πεθαίνει για ένα άθλιο σήμερα.
Κρυμμένο και απομονωμένο λοιπόν το χθες, έτσι που δεν του ταιριάζει μαραζώνει και πεθαίνει. Σκοτάδι το σκεπάζει όσο κι αν φωτίζεται από το φως του Καλοκαιριού.
Αγια-Ανάληψη-Κορατσίτσα
Μέρος μοναδικό. Οι επιβλητικοί βράχοι, ο γκρίζος ορίζοντας, το μαγευτικό πράσινο και το γαλάζιο τ'ουρανού. Βρισκόμαστε λοιπόν εδώ που κάποτε σταμάτησε ο χρόνος και περιμένει κάτι. Το πότε κτίστηκε το εκκλησάκι δεν κατόρθωσα να το βρω. Τοιχογραφίες δεν υπάρχουν ούτε στο εσωτερικό ούτε στο εξωτερικό . Σημασία έχει ότι κτίστηκε στο παράδεισο κοντά στην όμορφη Κορατσίτσα, ένα ακόμα σταυροδρόμι αναφοράς του τόπου που αργοπεθαίνει.
Ποιοι όμως από εκείνους που σκοντάφτουν στο γράμμα του νόμου γνωρίζουν αυτόν τον επίγειο παράδεισο που χάνεται χωρίς βοήθεια.
13 Μαΐου το εξωκλήσι μας γιορτάζει. Το κεράκι μας ας το ανάψουμε στο μανουάλι που δεν έχει και ας προσευχηθούμε ο Θεός να φωτίσει να βρεθεί η λύση, ώστε να σωθεί το εξωκλήσι μας και να ξαναζωντανέψει η μοναδική Κορατσίτσα.
Ευχή όσων κατοίκων του τόπου ο « Α» πλησίασε για στοιχεία του ρεπορτάζ είναι να βρεθούν λύσεις εδώ και τώρα για να μην καταρρεύσει αφού νερό μπάζει από παντού .
Ο τοίχος του και η σκεπή του δεν αντέχουν άλλο την αδιαφορία μας.
Όπως κι αν έχει εκεί είναι ένας τόπος γεμάτος πίστη κι ομορφιά κάτω από του επιβλητικούς βράχους των Αγίων Μετεώρων και τα Μοναστήρια μας. Είναι ένα κομμάτι παραδείσου στη γη. Είναι τόπος για ηρεμία και προσευχή, για πορεία και θαυμασμό.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΟΤΑΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ. ΟΤΑΝ ΤΟ ΖΗΤΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΥΠΟΚΛΕΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Της Ελένης Σκαρλάτου