Παλικάρια, μόλις 20 χρόνων πέφτουν στη φωτιά της μά-χης και πυροβολούν για πρώτη φορά ανθρώπινους στό-χους. Το θυμούνται το συναίσθημα. Εάν...

μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η μάχη και ο πόλεμος έχουν τέτοια συναισθήματα.
«Εγώ έριχνα στο ψαχνό γιατί πόλεμος ήταν, εάν δεν σκοτώσω θα με σκοτώσουν», θυμάται το παλικάρι, αν και παραδέχεται πως το πρωί της πρώτης ημέρας «..με έπιασε ταραχή. Σκέφτηκα την μάνα μου, τον πατέρα μου, τους δικούς μου γενικά...
Σας το λέω και ανατριχιάζω, σοκαρίστηκα. Αλλά όταν άρχισε το μπαμ δεν σκεφτόμουν τίποτα. Μόνο πώς θα γλιτώσω και πόσους θα μπορέσω να ....»
......................................................
«Φύγαμε τελευταίοι από τις θέσεις μας. Πολεμήσαμε με την ψυχή μας. Αλλά δεν έφτανε μόνο αυτή. Οι Τούρκοι είχαν μέσα που εμείς δεν διαθέταμε όπως βαρέα όπλα και άρματά μάχης. Ωστόσο πολεμήσαμε μέχρι το τέλος. Είμαστε από τους τυχερούς που αν και βρεθήκαμε στη δίνη της μάχης δεν τραυματιστήκαμε. Όμως, πολλά παιδιά δεν γύρισαν ποτέ στην πατρίδα και πολλοί από αυτούς που κατάφεραν να γυρίσουν ήσαν τραυματίες και άλλοι είχαν ψυχολογικά τραύματα που τους ακολούθησαν στη ζωή τους...»

Σημείωση του γράφοντα: Κύπρος 45 χρόνια μετά. Θυμάσαι και ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό. Ίσως, ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο και προσπαθείς να το κρύψεις μην κάποιοι σε θεωρήσουν δειλό και υπεύθυνο για την τραγωδία. Μα δεν είναι έτσι.
Οι Έλληνες πολέμησαν με γενναιότητα. Ήταν Παλικάρια. Πολέμησαν με λιανοντούφεκα και απέναντί τους είχαν βαρέα όπλα και άρματα μάχης. Εμείς (τα Ελληνόπουλα) είχαμε καρδιά, πίστη, αγάπη για την πατρίδα, το δίκαιο και την Παναγιά με το μέρος μας.
Κάποιοι από αυτούς, τους πολεμιστές της Κύπρου, βρίσκονται ανάμεσά μας, είναι γείτονές μας, είναι Ήρωες και ας μη το δείχνουν. Η πολιτεία, δυστυχώς, αυτούς που υπηρετούσαν παράνομα στο νησί (όχι στην ΕΛΔΥΚ, αλλά με πολιτικά όπως λέμε), δεν τους αναγνώρισε ποτέ την ιδιότητα υπηρετούντων στην Κύπρο πριν το 74, κατά την περίοδο του '74 και στον πόλεμο. Τους Θεωρεί ότι το διάστημα εκείνο ευρίσκοντο στην Ελλάδα.
Ούτε ένα παράσημο, ούτε ένα μπράβο ούτε μια αναγνώριση.....
Τουλάχιστον, για τη δικαίωση όλων των παλικαριών που έδωσαν τον αγώνα τους, κάτω απ'αυτές τις συνθήκες, κυρίως γι'αυτούς που έδωσαν το αίμα τους και τη ζωή τους, θα ανοίξει κάποτε ο φάκελος (της Προδοσίας) της Κύπρου και τότε......
Σκαρλάτος Θεοδόσιος
Συνταξιούχος Καθηγητής
Υπηρετήσας (παράνομος) στην Κύπρο από αρχές του '73 έως τα μέσα του ΄74.
(Λευκωσία, Μόρφου, Κοκκινοτριμιθιά, Παλαιομέτοχο, κλπ....)