Του π. Ηρακλή Αθ. Φίλιου*
Τον παραπάνω χαρακτη-ρισμό χρησιμοποιεί, καθώς και άλλες όμορφες εκφρά-σεις, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης προς τον Οτρήιο, Επίσκοπο Μελιτινής. . . . 

  Μεταξύ άλλων, τον επαινεί, προσδίδοντας στο πρόσωπο του χαρακτηρισμούς όπως «εαρινό άνθος», «πνευματικό έαρ», «γλυκεία και αγαθή προαίρεση».

Εν τέλει, έχω την αίσθηση πως οι παραπάνω εκφράσεις, αβίαστα, έχουν την δυναμική να χαρακτηρίσουν το πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σταγών και Μετεώρων κ.κ. Θεοκλήτου, ο οποίος στις 25 Νοεμβρίου συμπληρώνει ένα χρόνο κοντά μας. Ένας χρόνος στην Μητρόπολη Σταγών και Μετεώρων, στην πόλη της Καλαμπάκας, στα χωριά της Καλαμπάκας, στον Νομό Τρικάλων. Ένας χρόνος στις Ιερές Μονές των Μετεώρων, που αναδύουν πνευματικότητα αιώνων.
Επιθυμώ να εκφέρω λόγο και σκέψεις, όμως, νιώθω, πως κάτι τέτοιο προσκρούει στην ταπεινότητα της μορφής του Επισκόπου μου. Και λέω, Επίσκοπος μου, καθότι πριν από ένα μήνα, το προσωπικό μου θέλημα και το θέλημα του Θεού, με οδήγησαν στα αρχιερατικά του χέρια, τα οποία με χειροτόνησαν διάκονο της Ιεράς Μητροπόλεως Σταγών και Μετεώρων. Και νιώθω την τιμή να είναι μεγάλη και να φέρει ευθύνη και να ακολουθεί, ενίοτε, και ο φόβος, ως σεβασμός προς τα θεία πράγματα. Κι όλα αυτά, αφού κάθε μέρα φέρνω στο νου μου το βάρος της πρώτης χειροτονίας από τα τίμια χέρια του. Ένα βάρος, που μου υπενθυμίζει τον τρόπο του είναι, δηλαδή, τον τρόπο του να είσαι διάκονος του Θεού και των ανθρώπων.
Κάθε πρόσωπο είναι ξεχωριστό. Κάθε προσωπικότητα περικλείει εντός της υπάρξεως της την μοναδικότητα και την ιδιοσυγκρασία ενός εαυτού, του οποίου όλες οι συνθέσεις σχετίζονται με το πρόσωπο του Χριστού, τα πρόσωπα των ανθρώπων που καλείται να διακονήσει. Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι ο Επίσκοπος μου, Μητροπολίτης κ.κ. Θεόκλητος. Επιμένω στη χρήση αυτού του θεολογικού όρου, του όρου προσώπου, που για τη ζωή της Εκκλησίας και την αλήθεια των θεολογικών της πραγμάτων, έχει τόση θαυμάσια ομορφιά.
Η αίσθηση της ψηλάφησης, θεωρώ πως μου παρέχει την ασφάλεια της εξωτερίκευσης όλων εκείνων των σημείων που σημαίνουν το πρόσωπο του Επισκόπου μου. Δεν γνώριζα τον Επίσκοπο μου. Ούτε ο νους μου πήγαινε πως κάποτε θα γίνει Πατέρας και Επίσκοπος μου. Και χαίρομαι, καθώς όλο αυτό ήρθε αβίαστα. Χωρίς δόλο, χωρίς υποκρισία, χωρίς υπερβολές και σχήματα ταπεινολογίας. Και είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος, πως ο Επίσκοπος μου είναι άνδρας σοφός με αναπτυγμένο το αισθητήριο της αίσθησης και της αντίληψης των προσώπων με τα οποία έρχεται σε κοινωνία λόγου και γνωριμία.
Φέρνω στο νου μου τους λόγους του αποστόλου Παύλου, λόγους που απευθύνει στους Εβραίους: «Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς» (Εβρ. 7, 26). Και οι σκέψεις μου συμπληρώνουν: Αγαθός, ειρηνικός, πράος, ήσυχος, φιλάνθρωπος, αγαπητικός, διακριτικός, ευγενής, καλοσυνάτος. Πώς να μην αισθανθείς την έλξη που δημιουργεί στην ψυχή σου ένα τέτοιο πρόσωπο; Πώς να μην αφήσεις τον τόπο σου, τους φίλους σου, τα μέρη σου, τις συνήθειες σου, για να προσεγγίσεις το δικαίωμα της συνύπαρξης, της συνεργίας; Πώς να μην υπάρξεις κάτω από την πατρική του αγάπη; Πώς να μην γαληνέψεις και ησυχάσεις, αντικρίζοντας την καθαρότητα των ματιών του;
Σεβασμιώτατε κ.κ. Θεόκλητε, Επίσκοπε π. Θεόκλητε, επιτρέψετε μου την τελευταία τούτη προσφώνηση, δηλωτική μιας αγαπητικής οικειότητας και σεβασμού και όχι μιας αδιάκριτης υποτίμησης προς το πρόσωπο σας. Εκφράζομαι μόνο όταν αποτυπώνονται οι σκέψεις μου. Ο καθένας έχει τους τρόπους του. Επιτρέψετε μου το προσωπικό ύφος, καθώς ταυτίζω τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς μου, τις θελήσεις μου, με το σεβάσμιο πρόσωπο σας, που ενσαρκώνει πόθους και ελπίδες. Η αλήθεια και η καθαρότητα είναι δύο ακραιφνή στοιχεία του προσώπου σας, τα οποία αποτελούν τη βάση για μία ειλικρινή συμπόρευση μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, χώρο που ο Θεός σας κάλεσε να διακονήσετε ως Αρχιερέας. Ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος. Έχει ανθρώπους, χαρακτήρες, συνήθειες, τακτικές, φιλοσοφίες. Τίποτε δεν είναι εύκολο. Αλλά κι όταν κάτι γίνεται εύκολο, είναι γιατί το θέλει ο Θεός.
Ο κόσμος σας αγαπάει. Ο κόσμος θέλει την Εκκλησία στο φυσικό της χώρο. Εκεί, δηλαδή, από όπου ξεκίνησε. Από τις αγορές και τις πλατείες. Ο κόσμος δεν θέλει έχθρες, εμπάθειες, φιλοχρηματίες, πονηριές, δολιότητες, κακότητες. Αρκετά του φορτώθηκαν πάθη και λάθη. Αρκετά του φορτώθηκαν στην πλάτη ενοχές και τύψεις. Αρκετά η Εκκλησία και οι κληρικοί της κλείστηκαν στην εσωστρέφεια τους και ξέχασαν πως είναι να είσαι εικόνα Θεού, ο άλλος, ο ξένος, ο αλήτης και τσαλακωμένος του Θεού.
Η αρχιερατική σας διακονία φέρνει ελπίδες. Η εναρμόνιση της σύγχρονης αντίληψης των πραγμάτων και τελουμένων, μέσα από την αλήθεια της αγιοπνευματικής ζωής, βρίσκει την ελπίδα στο πρόσωπο σας. Στην ανανέωση, στην αξιολόγηση, στην αντίληψη και συν-αντίληψη, ως καταστάσεις εσωτερικής διεργασίας και λειτουργικότητας με τον σύγχρονο πονεμένο και καταθλιπτικό άνθρωπο που θέλει Θεό περισσότερο από ποτέ. Σωστά, επισημαίνει στο βιβλίο του «Εκκλησία και Κοινωνία», ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομος, πως «η Εκκλησία του σήμερα καλείται να δώσει ένα νόημα ζωής και ελπίδας σε έναν κόσμο, ο οποίος κινείται προς το μέλλον, όχι με κριτήρια ηθικιστικών οδηγιών ή κατευθύνσεων αλλά με όρους και προϋποθέσεις υπαρξιακών δεδομένων».
Σεβασμιώτατε, συγχωρέσετε με για τα λάθη και τις παραλείψεις μου. Συγχωρέσετε τη φλυαρία μου, τις υπερβολές των λόγων, που η ταπεινότητα σας κάπως έτσι θα αναγνωρίσει. Επιτρέψετε μου να υπάρχω δίπλα σας με ησυχία, και όχι με φωνές και θορύβους. Επιτρέψετε μου να σας ασπάζομαι και να σας διακονώ με σκέψεις και ενέργειες. Επιτρέψετε τον αυθορμητισμό μου. Επιτρέψετε μου να μαθαίνω να σας αγαπώ μέσα από δυσκολίες και πειρασμούς. Δεν έχω να σας δώσω πολλά. Έχω να σας δώσω την αγάπη μου, τη διακονία μου, την υπακοή μου. Εις πολλά και υγιή έτη.

*π. Ηρακλής Αθ. Φίλιος
Διάκονος Ι.Μ. Σταγών & Μετεώρων