Ανεξάρτητο ειδησιογραφικό Portal της Καλαμπάκας με άμεση, έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση!

Προηγουμένου Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου

Καλαμπάκα, 7 Μαΐου 2012

Α­ξι­ό­τι­με κ. Δή­μαρ­χε,

Αι­δε­σι­μο­λο­γι­ώ­τα­τε εκ­πρό­σω­πε τού Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του μας

Αι­δε­σι­μο­λο­γι­ώ­τα­τε π. Αν­τώ­νι­ε

Ά­γιοι Κα­θη­γού­με­νοι, σε­βα­στοί πα­τέ­ρες, ο­σι­ώ­τα­τες α­δελ­φές

Α­ξι­ό­τι­μοι κύ­ριοι Αν­τι­δή­μαρ­χοι και Δη­μο­τι­κοί Σύμ­βου­λοι

Α­ξι­ό­τι­μοι κύ­ριοι εκ­πρό­σω­ποι των αρ­χών και φο­ρέ­ων του Δή­μου

Α­ξι­ό­τι­με κ. Πρό­ε­δρε τού «ε­πί Στα­γών»

Προ­σφι­λέ­στα­τοι α­δελ­φοί και φί­λοι

Χρι­στός Α­νέ­στη!

Με με­γά­λη χα­ρά και ευ­χα­ρί­στη­ση δε­χθή­κα­με την πρό­σκλη­ση του Δι­οι­κη­τι­κού Συμ­βου­λί­ου του θε­α­τρι­κού ερ­γα­στη­ρί­ου «Ε­πί Στα­γών» να α­πευ­θύ­νου­με χαι­ρε­τι­σμό στην α­πο­ψι­νή εκ­δή­λω­σή του κι αυ­τό για­τί μας δί­δε­ται η ευ­και­ρί­α να εκ­φρά­σου­με και δη­μο­σί­ως αυ­τά που α­πό πο­λύ και­ρό ε­πι­θυ­μού­σα­με. Να εκ­φρά­σου­με, δη­λα­δή, τα ο­λό­ψυ­χα και ο­λό­θερ­μα συγ­χα­ρη­τή­ρια, τον έ­παι­νο, την τι­μή, τον θαυ­μα­σμό, τον σε­βα­σμό και την α­γά­πη μας σ’ αυ­τή την πα­ρέ­α των αν­θρώ­πων, σ’ αυ­τόν τον πυ­ρή­να προ­σφο­ράς και θυ­σί­ας, σ’ αυ­τόν τον θύ­λα­κα ελ­πί­δος και α­παν­το­χής, σ’ αυ­τή την συν­τρο­φιά που χα­ρί­ζει ξε­κού­ρα­ση, α­να­ψυ­χή, α­νά­παυ­ση, χα­ρά και συγ­κι­νή­σεις.

Έ­τσι ξε­κί­νη­σε αυ­τή η πα­ρέ­α, σαν μια υ­πό­θε­ση καρ­διάς σαν μια συ­νάν­τη­ση στό­χων και ο­ρα­μα­τι­σμών. Ή­ταν το συ­να­πάν­τη­μα αν­θρώ­πων με το ί­διο πά­θος, με το ί­διο με­ρά­κι, με το ί­διο ή­θος και φι­λό­τι­μο, με την ί­δια δύ­να­μη ψυ­χής, που ξε­χεί­λι­ζε μέ­σα τους και ζη­τού­σε τρό­πους να εκ­φρα­σθεί, να με­τα­δο­θεί, να προ­σφερ­θεί να γί­νει μή­νυ­μα και αν­τι­πρό­τα­ση μέ­σα στην σύγ­χρο­νη κρί­ση και την α­πα­ξί­α.

Κι αυ­τή η πλημ­μύ­ρα της καρ­διάς έ­γι­νε το ρυά­κι, που άρ­χι­σε δει­λά-δει­λά να χα­ράσ­σει τον δρό­μο του και να πο­τί­ζει τις δι­ψα­σμέ­νες καρ­δι­ές που γεύ­τη­καν την δρο­σιά α­πό τα ζω­η­φό­ρα νά­μα­τα της πα­ρα­δό­σε­ώς μας, α­πό τα πρό­τυ­πα των α­γί­ων, των η­ρώ­ων και των α­γω­νι­στών του γέ­νους μας, α­πό το με­γα­λεί­ο και το κάλ­λος του ελ­λη­νορ­θο­δό­ξου πο­λι­τι­σμού μας, α­πό τα νο­ή­μα­τα και τις α­ξί­ες της τέ­χνης μας, της μου­σι­κής μας, των τρα­γου­δι­ών μας και του ποι­ο­τι­κού θε­ά­τρου, που δι­δά­σκει και παι­δα­γω­γεί.

Ό­λα αυ­τά μας προ­σφέ­ρει ε­δώ και χρό­νια τώ­ρα η ευ­λο­γη­μέ­νη αυ­τή και πο­λυ­τά­λαν­τη πα­ρέ­α, μια ο­μά­δα φί­λων και συ­νερ­γα­τών. Εί­ναι αυ­τά με τα ο­ποί­α γα­λου­χή­θη­καν α­πό μι­κρά παι­διά με αυ­τά τους α­νέ­θρε­ψαν οι γο­νείς τους, αυ­τά δι­δά­χθη­καν α­πό τους δα­σκά­λους τους και τους κα­θη­γη­τές τους, αυ­τά ά­κου­σαν α­πό τους πα­πά­δες τους στις εκ­κλη­σι­ές, αυ­τά με­λέ­τη­σαν στις έν­δο­ξες σε­λί­δες της ι­στο­ρί­ας μας, αυ­τά τους ε­νέ­πνευ­σαν οι ά­γιοι και οι ή­ρω­ες της φυ­λής μας με το λαμ­πρό πα­ρά­δειγ­μά τους, αυ­τά ή­ταν η σχό­λη τους, ο κα­η­μός τους, το εί­ναι τους, το ρω­μαί­ι­κο DNA τους.

Και το σπου­δαι­ό­τε­ρο α­πό ό­λα εί­ναι ό­τι ό­λα αυ­τά τα προ­σφέ­ρουν ό­χι μό­νον α­νι­δι­ο­τε­λώς κο­πι­ά­ζον­τας α­κα­τά­παυ­στα και θυ­σι­ά­ζον­τας α­μέ­τρη­τες ώ­ρες α­πό τον προ­σω­πι­κό και οι­κο­γε­νεια­κό τους πο­λύ­τι­μο χρό­νο, αλ­λά και ε­πι­βα­ρυ­νό­με­νοι α­κό­μη και με δι­κά τους έξοδα για την ε­πι­τυ­χί­α των εκ­δη­λώ­σε­ων που ορ­γα­νώ­νουν, αλ­λά και για την συν­τή­ρη­ση και λει­τουρ­γί­α του θε­α­τρι­κού ερ­γα­στη­ρί­ου.

Α­πέ­ναν­τι στην α­πό­λυ­τη κυ­ρι­αρ­χί­α της α­πα­ξι­ώ­σε­ως, του ω­φε­λι­μι­σμού, της ι­δι­ο­τέ­λειας, της χρη­σι­μο­θη­ρεί­ας, της δι­α­φθο­ράς, της δι­α­πλο­κής, της κερ­δο­σκο­πί­ας και του α­το­μι­σμού που σα­ρώ­νουν τα πάν­τα στις μέ­ρες μας, κά­ποι­οι τολ­μούν και αν­τέ­χουν κά­ποι­οι τολ­μούν και στέ­κον­ται όρ­θιοι κά­ποι­οι τολ­μούν και αν­τι­στέ­κον­ται κά­ποι­οι τολ­μούν και προ­σφέ­ρουν, και μά­λι­στα σε υ­ψη­λό­τα­το ε­πί­πε­δο αι­σθη­τι­κής και δη­μι­ουρ­γί­ας. Κά­ποι­οι δεν πτο­ούν­ται και δεν κάμ­πτον­ται α­πό κρί­σεις και δυ­σκο­λί­ες και αν­τε­πι­τί­θεν­ται στην φθο­ρά και την πα­ρακ­μή που μας κα­τα­κλύ­ζει. Αν­τε­πι­τί­θεν­ται με α­κα­τα­μά­χη­το ό­πλο τους την πί­στη και την α­φο­σί­ω­ση σ’ αυ­τό που υ­πη­ρε­τούν και την ε­φευ­ρε­τι­κή και ζε­στή α­γά­πη προς τους συ­ναν­θρώ­πους τους και την κοι­νω­νί­α μας. Αν­τε­πι­τί­θεν­ται με την δύ­να­μη της παι­δεί­ας και του πο­λι­τι­σμού μας, της γλώσ­σας μας, της λο­γο­τε­χνί­ας, της ποί­η­σης, του ι­στο­ρι­κού λό­γου, του θε­ά­τρου και της τέ­χνης των Ελ­λή­νων συ­νο­λι­κά. Αν­τε­πι­τί­θεν­ται με την α­γνή φι­λο­πα­τρί­α και την α­λή­θεια του Χρι­στού και της Εκ­κλη­σί­ας μας, την α­να­βί­ω­ση των λα­ϊ­κών πα­ρα­δό­σε­ων και των ε­θί­μων, με το ξα­να­ζων­τά­νε­μα της πα­λιάς γει­το­νιάς, της φι­λί­ας, του ρο­μαν­τι­σμού και των δι­α­προ­σω­πι­κών ε­πα­φών και σχέ­σε­ων.

Μας α­πο­δει­κνύ­ουν κα­θη­με­ρι­νά ό­τι υ­πάρ­χουν α­κό­μη άνθρωποι, ό­τι υ­πάρ­χει α­κό­μη φι­λό­τι­μο. Κι ό­σο υ­πάρ­χουν άν­θρω­ποι με φι­λό­τι­μο, με τέ­τοι­α α­παν­το­χή και με τέ­τοι­α δύ­να­μη ψυ­χής τό­τε υ­πάρ­χει ελ­πί­δα, υ­πάρ­χει αύ­ριο για τον τό­πο μας, υ­πάρ­χει προ­ο­πτι­κή. Δό­ξα Σοι ο Θε­ός!

Το θε­α­τρι­κό ερ­γα­στή­ρι «ε­πί Στα­γών» έ­χον­τας πραγ­μα­το­ποι­ή­σει ή­δη πο­λυ­ά­ριθ­μες και ε­πι­τυ­χη­μέ­νες καλ­λι­τε­χνι­κές εκ­δη­λώ­σεις έ­χει προ­χω­ρή­σει στην συγ­κρό­τη­ση και την ορ­γά­νω­σή του, ώ­στε να κά­νει α­κό­μη πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή την δρά­ση και την πα­ρου­σί­α του. Α­ξί­ζει, λοι­πόν, τους ε­παί­νους και τα συγ­χα­ρη­τή­ριά μας, την α­γά­πη μας και την συμ­πα­ρά­στα­σή μας ό­λο το δι­οι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο, τα μέ­λη και οι συν­τε­λε­στές των εκ­δη­λώ­σε­ων και ό­λοι ό­σοι με­τέ­χουν σε αυ­τές.

Το «ε­πί Στα­γών» με την ε­νερ­γή και δυ­να­μι­κή του πα­ρου­σί­α τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια στα δρώ­με­να της πό­λε­ώς μας και της ευ­ρύ­τε­ρης πε­ρι­ο­χής έ­χει κα­τα­στεί ση­μεί­ο α­να­φο­ράς και κι­νη­τή­ριος μο­χλός του πο­λι­τι­στι­κού και κοι­νω­νι­κού της γί­γνε­σθαι. Λει­τουρ­γεί και δρα­στη­ρι­ο­ποι­εί­ται ως έ­να πρό­τυ­πο δη­μι­ουρ­γί­ας στη­ρι­ζό­με­νο στην ε­θε­λον­τι­κή συμ­με­το­χή αν­δρών, γυ­ναι­κών και παι­δι­ών, συ­νή­θως ε­ρα­σι­τε­χνών, που δι­α­κα­τέ­χον­ται κι αυ­τοί α­πό τα ί­δια ι­δα­νι­κά και προ­βάλ­λουν τις ί­δι­ες προ­αι­ώ­νι­ες α­ξί­ες.

Γι’ αυ­τό και ό­λες οι εκ­δη­λώ­σεις τους δεν εί­ναι α­πλώς και μό­νον ά­ρι­στες ποι­ο­τι­κά, αλ­λά αγ­γί­ζουν ταυ­τό­χρο­να και μι­λούν στην ψυ­χή ό­λων μας. Συμ­με­ρί­ζον­ται τις α­να­ζη­τή­σεις και τις α­νη­συ­χί­ες μας, α­φουγ­κρά­ζον­ται τον παλ­μό της δι­κής μας καρ­διάς, πιά­νουν τον σφυγ­μό των προσ­δο­κι­ών και των ελ­πί­δων μας, συ­ναν­τούν τους στό­χους και τις ε­πι­δι­ώ­ξεις μας, συ­στρα­τεύ­ον­ται με τις ι­δέ­ες και τις α­ξί­ες μας, συμ­με­τέ­χουν στους ο­ρα­μα­τι­σμούς και τις προ­ο­πτι­κές μας.

Μί­α κο­ρυ­φαί­α έκ­φρα­ση της πο­λυ­σύν­θε­της αυ­τής δυ­να­μι­κής του συλ­λό­γου -μί­α κα­τε­ξο­χήν εκ­δή­λω­ση καρ­διάς, που α­να­δει­κνύ­ει και τον φι­λαν­θρω­πι­κό χα­ρα­κτή­ρα του συλ­λό­γου- εί­ναι η πρω­το­βου­λί­α ορ­γα­νώ­σε­ως της πα­ρού­σης εκ­θέ­σε­ως με σκο­πό την συλ­λο­γή χρη­μά­των, που θα ε­νι­σχύ­σουν το έρ­γο του μη κερ­δο­σκο­πι­κού ορ­γα­νι­σμού «Κι­βω­τός του Κό­σμου».

Η έκ­θε­ση πε­ρι­λαμ­βά­νει έρ­γα τέ­χνης με α­πο­κλει­στι­κό υ­λι­κό το ξύ­λο, κά­τι που οι ορ­γα­νω­τές της το εμ­πνεύ­στη­καν προ­φα­νώς α­πό το «σα­νί­δι» του θε­ά­τρου, ό­που τους έ­χου­με γνω­ρί­σει να με­γα­λουρ­γούν.

Τα χρή­μα­τα που θα συγ­κεν­τρω­θούν α­πό την πώ­λη­ση των έρ­γων που ε­κτί­θεν­ται θα προ­σφερ­θούν στο α­κέ­ραι­ο για τις α­νάγ­κες της Κι­βω­τού. Ό­σα έρ­γα τυ­χόν δεν πω­λη­θούν θα δο­θούν, ε­πί­σης, στην Κι­βω­τό και θα κο­σμή­σουν τις αί­θου­σες και τις εγ­κα­τα­στά­σεις της.

Η «Κι­βω­τός του Κό­σμου» ι­δρύ­θη­κε το 1988 α­πό έ­ναν φλο­γε­ρό και δυ­να­μι­κό 26χρονο τό­τε ι­ε­ρέ­α, τον π. Αν­τώ­νιο Πα­πα­νι­κο­λά­ου. Ο π. Αν­τώ­νιος Πα­πα­νι­κο­λά­ου εί­ναι ε­φη­μέ­ριος στον ι­ε­ρό να­ό Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου Κο­λω­νού, μί­α πε­ρι­ο­χή α­πό τις πλέ­ον ε­πι­κίν­δυ­νες και υ­πο­βαθ­μι­σμέ­νες της Α­θή­νας.

Η «Κι­βω­τός του Κό­σμου» εί­ναι έ­νας μη κερ­δο­σκο­πι­κός ορ­γα­νι­σμός ει­δι­κής μέ­ρι­μνας και προ­στα­σί­ας μη­τέ­ρας και παι­διού. Δρα­στη­ρι­ο­ποι­εί­ται στην μέ­ρι­μνα παι­δι­ών, α­πό βρέ­φη έ­ως 18 ε­τών, που ζού­σαν σε συν­θή­κες πα­ρα­με­λή­σε­ως και εγ­κα­τα­λεί­ψε­ως, χω­ρίς ι­α­τρι­κή φρον­τί­δα, τα πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό μο­νο­γο­νε­ϊ­κές οι­κο­γέ­νει­ες και πολ­λά χω­ρίς γο­νείς.

Μα­ζί με μια ο­μά­δα ε­θε­λον­τών, που πλαι­σι­ώ­νουν α­νι­δι­ο­τε­λώς τον π. Αν­τώ­νιο, η «Κι­βω­τός του Κό­σμου» συγ­κεν­τρώ­νει σή­με­ρα πε­ρί­που 400 παι­διά, στο με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό τους ελ­λη­νό­που­λα, αλ­λά και α­πό άλ­λες χώ­ρες. Σε έ­ναν δεύ­τε­ρο χώ­ρο λει­τουρ­γεί α­πό το 2008 ξε­νώ­νας δυ­να­μι­κό­τη­τος 40 κλι­νών για ά­στε­γες και κα­κο­ποι­η­μέ­νες μη­τέ­ρες με τα παι­διά τους. Ε­πί­σης, προ­σφέ­ρε­ται, ε­πί κα­θη­με­ρι­νής βά­σε­ως, φα­γη­τό σε 1300 ά­το­μα, ως ε­πί το πλεί­στον ά­γα­μες και ά­στε­γες μη­τέ­ρες με τα παι­διά τους.

«Με μο­να­δι­κό σύμ­μα­χο την εν Χρι­στώ α­γά­πη», ό­πως δη­λώ­νουν οι ί­διοι, και τα πε­νι­χρά μέ­σα που δι­α­θέ­τουν, έ­χουν α­να­λά­βει την κα­θη­με­ρι­νή σί­τι­ση των παι­δι­ών, τις α­νάγ­κες τους για έν­δυ­ση, υ­πό­δη­ση, ι­α­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, αλ­λά και την εκ­παί­δευ­σή τους με φρον­τι­στη­ρια­κά μα­θή­μα­τα και μα­θή­μα­τα ξέ­νων γλωσ­σών α­πό ε­θε­λον­τές κα­θη­γη­τές. Λει­τουρ­γούν, ε­πί­σης, προ­γράμ­μα­τα ε­παγ­γελ­μα­τι­κής κα­ταρ­τί­σε­ως και ερ­γα­στή­ρια κε­ρα­μι­κής, α­γι­ο­γρα­φί­ας και πλη­ρο­φο­ρι­κής και δι­δά­σκον­ται πα­ρα­δο­σια­κοί χο­ροί και λα­ϊ­κά μου­σι­κά όρ­γα­να.

Δεν α­να­φε­ρό­μα­στε α­να­λυ­τι­κό­τε­ρα στην πο­λυ­σχι­δή δρά­ση και την α­νε­κτί­μη­τη προ­σφο­ρά της Κι­βω­τού, κα­θώς το έρ­γο της εί­ναι ευ­ρύ­τα­τα γνω­στό και κα­τα­ξι­ω­μέ­νο ε­δώ και χρό­νια. Εί­ναι έ­να έρ­γο προ­σφο­ράς και θυ­σί­ας που γί­νε­ται με με­γά­λη α­γά­πη, αυ­τα­πάρ­νη­ση, α­νι­δι­ο­τέ­λεια, με­ρά­κι και εν­θου­σια­σμό. Εί­ναι έ­να έρ­γο αν­θρω­πιάς, έ­να μά­θη­μα ζω­ής, μί­α δύ­να­μη ελ­πί­δας για τον πο­νε­μέ­νο συ­νάν­θρω­πό μας.

Αυ­τό που α­ξί­ζει να α­να­φέ­ρου­με εί­ναι ό­τι ο σκο­πός της Κι­βω­τού δεν εί­ναι να λει­τουρ­γή­σει και να εν­τά­ξει τα παι­διά σε έ­να ί­δρυ­μα α­πο­κό­πτον­τάς τα α­πό το κοι­νω­νι­κό σύ­νο­λο και κυ­ρί­ως α­πό το οι­κο­γε­νεια­κό τους πε­ρι­βάλ­λον (πα­ρό­τι τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές προ­βλη­μα­τι­κό). Για τον λό­γο αυ­τό ε­νι­σχύ­ον­ται οι­κο­νο­μι­κά οι ά­πο­ρες και ά­στε­γες μη­τέ­ρες με την πα­ρο­χή οι­κο­νο­μι­κών βο­η­θη­μά­των για ε­νοί­κιο κα­τοι­κί­ας, ρεύ­μα και νε­ρό, κα­θώς και με την α­νεύ­ρε­ση ερ­γα­σί­ας, ώ­στε να στα­θούν ι­κα­νές να κρα­τή­σουν τα παι­διά τους μα­ζί τους.

Αυ­τό που κυ­ρί­ως προ­σφέ­ρε­ται στα παι­διά εί­ναι η εκ­παί­δευ­ση και η δη­μι­ουρ­γι­κή και ε­ποι­κο­δο­μη­τι­κή α­πα­σχό­λη­σή τους στον ε­λεύ­θε­ρο χρό­νο τους ώ­στε να πά­ψουν να πέ­φτουν θύ­μα­τα των ποι­κί­λων συμ­μο­ρι­ών και εμ­πό­ρων ναρ­κω­τι­κών, που μα­στί­ζουν την συγ­κε­κρι­μέ­νη πε­ρι­ο­χή της πρω­τεύ­ου­σας. Στό­χος εί­ναι να α­να­δει­χθεί και να προ­βλη­θεί στα παι­διά έ­νας άλ­λος δρό­μος και έ­νας άλ­λος τρό­πος και να αν­τι­λη­φθούν ό­τι η ζω­ή δεν εί­ναι μό­νο η τρα­γω­δί­α και ο συσ­σω­ρευ­μέ­νος πό­νος που μέ­χρι ε­κεί­νη την στιγ­μή γνώ­ρι­σαν‧ να αν­τι­λη­φθούν ό­τι υ­πάρ­χει και μια άλ­λη δυ­να­τό­τη­τα στην ζω­ή, την ο­ποί­α μπο­ρούν να κερ­δί­σουν με τα ε­φό­δια που τους πα­ρέ­χον­ται α­πό την Κι­βω­τό.

Μό­νο έ­νας ορ­θό­δο­ξος πα­πάς με πί­στη στην σω­τη­ρι­ώ­δη χά­ρη της Εκ­κλη­σί­ας μας, με κα­τά Θε­όν τρέλα, με φλο­γε­ρή α­γά­πη και υ­περ­βάλ­λου­σα θυ­σί­α προς τον συ­νάν­θρω­πο, που στέ­κε­ται κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά δί­πλα και με­τέ­χει στην αν­θρώ­πι­νη δο­κι­μα­σί­α, που κά­νει τον πό­νο του άλ­λου δι­κό του πό­νο, μό­νο έ­νας τέ­τοι­ος πα­πάς α­συμ­βί­βα­στος και αν­τι­συμ­βα­τι­κός, μακριά α­πό τυ­πο­λα­τρεί­ες και κα­θω­σπρε­πι­σμούς θα μπο­ρού­σε, με την χά­ρη του Θε­ού, να ε­πι­τε­λεί έ­να τέ­τοι­ο έρ­γο και μά­λι­στα χω­ρίς να ζη­τά την πα­ρα­μι­κρή υ­πο­στή­ρι­ξη ού­τε α­πό την ε­πί­ση­μη Εκ­κλη­σί­α ού­τε α­πό την ε­πί­ση­μη Πο­λι­τεί­α.

Ο εύ­στο­χος και ευ­ρη­μα­τι­κός τί­τλος της α­πο­ψι­νής εκ­θέ­σε­ως «δώ­σε μορ­φή, δώ­σε α­γά­πη» α­πο­τυ­πώ­νει α­νά­γλυ­φα το βα­θύ­τε­ρο νό­η­μα και την α­ξί­α της συγ­κε­κρι­μέ­νης πρω­το­βου­λί­ας, που δί­νει σχή­μα και μορ­φή στην αν­θρω­πιά και την φι­λα­δελ­φί­α, δί­νει έκ­φρα­ση στην αλ­λη­λεγ­γύ­η και την αλ­λη­λο­στή­ρι­ξη, στην ζε­στα­σιά, την θαλ­πω­ρή, την στορ­γή και την φρον­τί­δα, δί­νει πνο­ή και δύ­να­μη στην αι­σι­ο­δο­ξί­α και την ελ­πί­δα.

Η αν­τα­πό­κρι­ση που βρή­κε η πρω­το­βου­λί­α του «ε­πί Στα­γών» υ­πήρ­ξε πραγ­μα­τι­κά συγ­κλο­νι­στι­κή. Πο­λυ­ά­ριθ­μες συμ­με­το­χές α­πό ό­λη την Ελ­λά­δα δί­νουν έ­να βρον­τε­ρό πα­ρόν και μί­α η­χη­ρή α­πάν­τη­ση σ’ αυ­τούς που τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια α­κό­μη πιο έν­το­να α­περ­γά­ζον­ται τον α­φα­νι­σμό του λα­ού μας ο­δη­γών­τας τον στην δει­νή κα­τά­στα­ση και την α­νέ­χεια που βι­ώ­νει σή­με­ρα.

Α­παν­τά η καρ­διά και το φι­λό­τι­μο του Έλ­λη­να, που ξέ­ρει κα­λά, α­πό αι­ώ­νες τώ­ρα, στις κρί­σι­μες στιγ­μές και στις ώ­ρες της με­γά­λης α­νάγ­κης να θυ­σι­ά­ζε­ται, να προ­σφέ­ρει και να προ­σφέ­ρε­ται στον συ­νάν­θρω­πο.

Γι’ αυ­τό α­νά­λο­γη θα πρέ­πει να εί­ναι και η δι­κή μας αν­τα­πό­κρι­ση, έ­στω και α­πό το υ­στέ­ρη­μά μας, ώ­στε ού­τε έ­να έρ­γο να μην μεί­νει α­δι­ά­θε­το και να φθά­σει η με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή προ­σφο­ρά στα παι­διά της Κι­βω­τού.

Ας κά­νου­με την χα­ρά της Α­να­στά­σε­ως πί­στη και βί­ω­μα ου­σι­α­στι­κό και α­κα­τα­μά­χη­τη ελ­πί­δα και για αυ­τά τα παι­διά, αλ­λά και για μας τους ί­διους. Με­τά τον σταυ­ρό α­κο­λου­θεί η α­νά­στα­ση. Καμία δο­κι­μα­σί­α και κα­νέ­νας πό­νος, που ο Θε­ός ε­πι­τρέ­πει στην ζω­ή μας, δεν κρα­τά πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ό­σο πραγ­μα­τι­κά μπο­ρού­με να ση­κώ­σου­με, α­πό ό­σο εί­ναι α­πα­ραί­τη­τος για να μας παι­δα­γω­γή­σει, να μας α­σκή­σει στην υ­πο­μο­νή, να λειά­νει και να πλα­τύ­νει τις καρ­δι­ές μας και να τις κά­νει δε­κτι­κές της α­γά­πης του Θε­ού‧ να τις κά­νει δε­κτι­κές της παν­το­τι­νής και αι­ώ­νιας ελ­πί­δας, που εί­ναι ο Α­να­στάς Κύ­ριός μας Ι­η­σούς Χρι­στός, η μό­νη ελ­πί­δα, που δεν πε­θαί­νει πο­τέ.

Και πά­λι α­πό καρ­διάς χί­λια συγ­χα­ρη­τή­ρια και ευ­χές στον Πρό­ε­δρο, τον αν­τι­πρό­ε­δρο και τα μέ­λη του Δι­οι­κη­τι­κού Συμ­βου­λί­ου του «ε­πί Στα­γών» και σε ό­λους τους συν­τε­λε­στές και τους με­τέ­χον­τες στις ό­μορ­φες, καρ­δια­κές και ε­πι­τυ­χη­μέ­νες εκ­δη­λώ­σεις του, κα­θώς και στους πρω­τερ­γά­τες, εμ­πνευ­στές και ορ­γα­νω­τές της πα­ρού­σας εκ­θέ­σε­ως και ό­λους ό­σους συμ­με­τέ­χουν με τα έρ­γα τους. Χί­λια και μυ­ριά­δες συγ­χα­ρη­τή­ρια και ευ­χές στον π. Αν­τώ­νιο και τους συ­νερ­γά­τες του για το με­γα­λει­ώ­δες φι­λάν­θρω­πο έρ­γο που ε­πι­τε­λούν.

Χρι­στός Α­νέ­στη!