Την Κυριακή 16/06/2013 η ΟΛΚ, προσκεκλημένη του Πολιτιστικού Συλλόγου Κρανιάς και του ΣΠΟΡΤ, πραγματοποίησε την προγραμματισμένη πεζοπορία-ορειβασία στην κορυφή Τριγγία, σε υψόμετρο 2204μ.
Την αποστολή της ΟΛΚ αποτελούσαν 15 άτομα και σημείο συνάντησης με τους συνοδοιπόρους του Πολιτιστικού Συλλόγου Κρανιάς και του ΣΠΟΡΤ ορίστηκαν τα Κονάκια Κρανιάς. Η μετεωρολογική υπηρεσία προέβλεπε έντονη ζέστη. Σε συνδυασμό με την υγρασία και την άπνοια, οι συνθήκες του εγχειρήματος διαγράφονταν δύσκολες.
Η ανάβαση στην Τριγγία από την Κρανιά είναι πασίγνωστη και αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλούς ορειβατικούς και φυσιολατρικούς συλλόγους οι οποίοι αναφέρουν, πολλές φορές με λεπτομέρειες, τα τεχνικά χαρακτηριστικά της διαδρομής. Εξάλλου ο ελικοειδής δασικός δρόμος αλλά και το ευθύγραμμο, χαραγμένο στην πλαγιά του βουνού, μονοπάτι που τον διαδέχονταν επιτρέπουν σε μεγάλο βαθμό ασφαλή καθοδήγηση. Οι συνθήκες αυτές λειτουργούν ενθαρρυντικά στο άτομο και προσκαλούν στην δοκιμή των προσωπικών αντοχών.
Η πεζοπορία-ορειβασία, πέρα από την κατάκτηση ενός στόχου που στην συγκεκριμένη διαδρομή ήταν η κορυφή Τριγγία, αποτελεί και ευκαιρία μύησης και εξερεύνησης του τόπου και του τοπίου αλλά και γνωριμίας με τους ανθρώπους και τον πολιτισμό. «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος» γράφει σε ένα ποίημα ο Καβάφης, και η συγκεκριμένη διαδρομή ήταν ένα ταξίδι στο οποίο το παρόν συνάντησε το παρελθόν και ο άνθρωπος τη φύση. Ένα ταξίδι στο οποίο το παρόν τρεμόσβηνε στη λάμψη του παρελθόντος και ο άνθρωπος υποκλίνονταν στο μεγαλείο της φύσης. Ένα ταξίδι για το οποίο νιώθεις ευγνωμοσύνη καθώς αξιώθηκες να συμπορευτείς με έναν εμβληματικό άνθρωπο του τόπου. Ευθυτενής και αγέρωχος, στην ψυχή και στο σώμα, περήφανος για το αυθεντικό τσιγκελωτό μουστάκι του, ο Κώστας ο Ψαρής μας «κουβάλησε» στην πλάτη του, μας «ξεδίψασε» την ψυχή, μας «τάισε» το μυαλό, μας «κέντρισε» την φαντασία, μας μοίρασε «αντίδωρο» τις αναμνήσεις του, μας «κοινώνησε» στην ίδια του τη ζωή. Σε μία εποχή όπου το «μοντέρνο» επισκιάζει, αν όχι καταστρέφει, το «παλιό» ο Κώστας αποτελεί τον συνδετικό κρίκο που γεφυρώνει το χάσμα των γενεών. Η Κρανιά, το μνήμα της Δέσπως, τα ταμπούρια, τα σημάδια, τα αγριολούλουδα, οι ποτίστρες, τα νερά, τα κοπάδια, οι στάνες και τόσα άλλα τα κατέθεσε απλόχερα σε όλους μας. Εύλογα αναρωτιέται κάποιος. «Μα πόσο σημαντικά είναι τέλος πάντων όλα αυτά στην Τριγγία ? Υπάρχουν και σε άλλα μέρη». Η απάντηση είναι «Ναι. Υπάρχουν και σε άλλα μέρη. Σε ελάχιστες όμως περιπτώσεις συνυπάρχουν με τους ανθρώπους που τα έζησαν».
Αναμφισβήτητα η πολυχρωμία και η ποικιλομορφία των αγριολούλουδων της πλαγιάς της Τριγγίας αποτελούν από μόνα τους μοναδικό θέαμα. «Ήμερο» τόπο έβλεπε ο Κώστας όταν εμείς αντικρίζαμε απότομη πλαγιά. Μόνο που από τα δικά μας κριτήρια έλλειπε το ουσιώδες, ο άνθρωπος. «Τα κοπάδια που έβοσκαν σε αυτή την πλαγιά, έβγαζαν ένα καρδάρι περισσότερο γάλα την επόμενη» συνέχισε ο Κώστας, προσθέτοντας έτσι την διάσταση που μας έλλειπε, αντιλαμβανόμενοι πως οι άνθρωποι που πατούσαν τον τόπο αυτό τον γνώριζαν και τον εκμεταλλεύονταν σπιθαμή προς σπιθαμή. Εκεί που εμείς βλέπαμε ένα σωρό από πέτρες, ο Κώστας γνώριζε το μνήμα της Δέσπως και την ιστορίας της που χάθηκε το χειμώνα στην ανεμοθύελλα και βρέθηκε παγωμένη την Άνοιξη, θυμίζοντας πως το βουνό απαιτεί απόλυτο σεβασμό ακόμη και από όσους θεωρούν ότι το γνωρίζουν.
Τα ταμπούρια και τα σημάδια ήταν για μας στοιβαγμένες πέτρες. Τα πέτρινα μαντριά με την παράξενη μορφή τους άψυχα κτίσματα. Οι ποτίστρες δεδομένες και απρόσωπες. Όλα αυτά αποκτούν όμως άλλο νόημα και χάνονται στο βάθος των αναμνήσεων και του χρόνου όταν αποτελούν βιώματα. Το κοπάδι στο στάλο δίπλα από την ποτίστρα άρχισε να γυρίζει με αργή κυκλική κίνηση. Το γκεσέμι κίνησε για την στρούγκα. Τα γκιούμια φορτωμένα στο Ντορή είναι στη στράτα. Η ώρα της αρμεγής έφτασε. Το βράδυ θα σκαρίσει το κοπάδι. Μακάρι να μην «κόψει» και άλλο ζωντανό ο λύκος. Ευτυχώς που αρματώθηκε με λαιμαριά ο Μούργος.
Στον τόπο αυτό όπου ο χειμωνιάτικος άγριος κρόκος συνυπάρχει με τον μαγιάτικο αγριοπανσέ και ο άνθρωπος με τη φύση, εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας.
Ο Κώστας μας θύμισε ότι στην πρώτη απογραφή του Ελληνικού κράτους η Κρανιά ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στα Τρίκαλα μετά την πόλη των Τρικάλων και ότι η Κρανιά κάηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς. Αυτός ο τόπος, σήμερα, έχει υποστεί σημαντικές φυσικές καταστροφές και η παρουσία μας αποτέλεσε ελάχιστο δείγμα συμπαράστασης στους κατοίκους.
Μετά την διαδρομή, η φασολάδα που μας πρόσφερε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κρανιάς στην πλατεία του χωριού αναζωογόνησε τις δυνάμεις μας και σφράγισε την επόμενη ανάβαση από την Κρανιά στην Τριγγία.
Για την ΟΛΚ – Γ.Μ.
